Nie lubię kina ambitnego. Filmy Lyncha, Jarmuscha, czy Almodovara nudzą mnie koszmarnie, a oglądanie ich nie sprawia mi żadnej przyjemności.
Do kina idę po to, żeby zwyczajnie się rozerwać i miło spędzić czas, najlepiej przy jakimś fantastyczno-przygodowym dziele z dowcipnymi dialogami.
Z takim przeświadczeniem poszłam z kolegami na "Ucznia Czarnoksiężnika". Po odbębnieniu obowiązkowych dwudziestu minut reklam (i szeptanej dyskusji na temat nocnego maratonu reklamowego) rozpoczął się film. Nie zawiodłam się. Była magia, była akcja, był humor, nawet w kryzysowych sytuacjach (czyt. kiedy bohate...
